Bo człowiek w chwilach gdy sobie nie radzi utrudnia sobie drogę starając się o Was zapomnieć. Chyba teraz tylko tego brakuje. Niepotrzebnie się zżywamy. Odejdźcie jak najdalej. Nie potrzeba przecież Was. Raz z tego wyszłam. Wcale nie popadam... wcale. Chyba. Człowiek stawiający duże kroki pozostaje w pozycji niestabilnej, może zdecydowanie o kilka cm za daleko stanąć. Podążajmy wolno... z rozsądkiem. To nic że preferuję jednak duże kroki. Chyba pogubienie się jest okropne. Chyba odejście jest dobre... nie wcale nie pogłębiają się myśli.. wcale nic nie wraca. Chyba widzimy się coraz mniej razy? Przyzwyczajcie się. Ja już opanowałam tęsknotę. Wytrzymuję. Potrzebuję tylko... a racja... Was już nie ma. Nic.
~egoistka pisząca na blogu, bo nie ma życia. Przypadek? Nie sądzę. Przewieźcie ciała. Przewieźcie na cmentarze. Spalcie... żywcem.
http://www.youtube.com/watch?v=Aihu16RyYp8
